Een vloek zo eenzaam
Prins Rhen is vervloekt: hij beleeft de herfst van zijn achttiende levensjaar telkens opnieuw. In het begin maakte hij zich niet veel zorgen want het leek gemakkelijk de vloek op te heffen: deze zou verbroken worden als er een meisje verliefd op hem werd. Maar dat was voordat hij merkte dat hij aan het eind van iedere herfst veranderde in een bloeddorstig monster dat alles en iedereen om zich heen verscheurde, inclusief zijn familie. Na 327 herfsten is hij alle hoop verloren. Totdat de onschuldige Harper Lacy zijn wereld in wordt gezogen.
Personages:
In een woord; GEWELDIG! Ik heb genoten van elk personage in dit boek. Laat ik beginnen met Rhen, vanaf pagina 1 was ik verliefd. Hij is goed uitgewerkt, en je snapt waar zijn daden vandaan komen. Medelijden heb je niet zo snel, maar begrip wel. Rhen is op zo een manier neer gezet dat je de persoonlijke groei heel mooi meeleest. Harper is mijn favoriet van dit hele verhaal. Zij is een verfrissing in Sinteldaal, en is anders dan de andere meisjes. Ze brengt veranderingen aan die Rhen niet ziet aankomen, en juist omdat ze onvoorspelbaar is maar wel heel sociaal en meelevend, is zij een goed tegen karakter voor Rhen. De dynamiek tussen die twee is intens en spannend, maar wordt wel op een heel rustige manier geïntroduceerd. Hierdoor blijft het ook aangenaam om over te lezen. Grey is iemand die me verbaasd. Hij lijkt heel meegaand met Rhen en Harper, maar ondertussen heeft hij een eigenaardig trekje. Uiteindelijk wordt bij de laatste pagina pas duidelijk waarom en hoe dat in elkaar zit, maar dat mag je zelf gaan lezen, en geloof me je staat verbaasd. De personages zijn magisch, en dat zorgt ervoor dat het fantastische karakters zijn. 
