Recensie // Hallo nu

 Hallo nu

Jude gelooft niet in de liefde. Noch in magische ervaringen. Het leven is een aaneenschakeling van kleurloze dagen. Wanneer Judes moeder haar baan verliest, verhuizen ze naar een dorpje aan de kust, waar ze hun nieuwe huis moeten delen met een rare oude man. Meer dan ooit voelt Jude zich alleen en misplaatst. Tot de ongelooflijk knappe Novo opeens in het dorp verschijnt. Novo is anders, magisch. Hij is een tijdreiziger en weet maar al te goed dat ‘nu’ vergankelijk is en dat je niet te veel energie in een moment moet steken. Jude en Novo krijgen een hechte band. Maar dan gaat alles afschuwelijk mis en worden ze geconfronteerd met een onmogelijke vraag: hoeveel zijn ze bereid op te offeren voor de liefde?

Ik vergeet nooit waar ik steeds weer naar zoek ergens in dat zwarte gat van de slaap. Naar degene die me behoedt. Die ik kan behoeden. Mijn anker. Consequenties. Een doel. Ergens thuishoren. Een straat. Hier. Nu 

 

                                                                        Personages:

Wanneer je het boek induikt begin je gelijk met een POV vanuit Novo. Hier wordt al gauw duidelijk dat hij geen normaal persoon is zoals jij en ik dat zijn. Dat intrigeerde mij gelijk. Want wat was hij dan wel, en waar komt hij vandaan. Verder in het verhaal komt Novo meer op de voorgrond en weet ik ook even niet meer wat ik van hem moet vinden. Hij is sterk aanwezig en het wordt gauw duidelijk dat hij dingen naar zijn hand kan zetten. Maar hoe en wat, dat weet je nog steeds niet. Novo blijft mysterieus maar wel aanwezig. Jude is een meisje dat veel verhuist en daarom ook veel overnieuw moet beginnen ook nu weer. In de eerste paar hoofdstukken merk je dan ook dat ze het echt niet leuk vind, en zich een beetje verzet. Jude is wel een duidelijker personage in het boek dan Novo. Haar persoonlijke groei is aanwezig maar ligt niet zo aan de oppervlak. Henry is een eenzame man, die achteraf meer met dit verhaal te maken had dan dat je eerst denkt. Het was best raar, want het was er zo opeens en je ziet het niet aankomen. Tegen het einde van dit boek is de rol van Henry eigenlijk heel mooi, en hij helpt Jude ook heel goed. Het waren zeker interessante personages. 

Ik zou deze hele pagina kunnen vullen met de dingen waar ik van hou. Ik zou zo vierentwintig uur per dag non-stop tot aan mijn dood kunnen doorgaan met nieuwe bedenken. Maar allemaal bij elkaar zouden ze, tot aan de tanden bewapend en strak in het gelid met mezelf voorop, me nog niet hebben kunnen voorbereiden op Novo. Dat ik hem had. Dat ik hem bij me had, alleen, de machtige druk van zijn arm. En daarna niet meer. 

Het verhaal:

Dat het een uniek verhaal is, dat is vanaf het begin al duidelijk. Na 100 pagina's wist ik eigenlijk nog steeds niet wat ik aan het lezen was. Sommige stukken waren heel onduidelijk, ik wist dan even niet meer wat er nu bedoelt werd. De inleiding was juist goed, je leert Novo en Jude een beetje kennen en leert hun situaties. De kern is waar het duizelig werd, er gebeurde veel maar eigenlijk ook weer niet. Daarbij heb je nooit echt in de gaten wat nu dat Nu is waar ze in leven en wat dat, dan precies is. Later leerde ik pas dat dit verhaal geschreven is op een bepaalde manier, de bedoeling achter het verhaal is er niet echt het is wat jij je er bij voorstelt en dat concept is gewaagd maar werkte hier wel bij. Het einde is namelijk weer heel mooi neergezet. Het heeft zeker zijn ups en downs. Maar de boodschap van het boek is voor mij als volgt; je kan ontzettend verliefd zijn op iemand, maar vergeet nooit de wereld om je heen, en geef die persoon de vrijheid die hij of zij nodig heeft om door te kunnen leven. 

Ik wacht tot jij me ziet. Ik hoop ooit dat die speld in mijn oneindigheid te horen vallen. Ik weet dat ik mag hopen, maar er nooit zeker van kan zijn. Geen garantie. 

De schrijfstijl:

Dit kan maar op een manier worden beschreven. Poëtisch. Valentine haar schrijfwerk is, vooral bij de stukken van Novo, heel mooi neergezet. Er zitten achter liggende en diepere gedachten achter. De hoofdstukken van Jude zijn daarentegen wat minder. Ze zijn niet zo mooi neergezet, maar was eigenlijk een beetje standaard jammer genoeg. Er was bij Jude meer uit te halen, maar de manier waarop je een eigen lading aan het verhaal kan geven is dan wel weer een ontzettend gaaf stuk. 

Waardering:

Een stukje dat lastig blijft. Maar ik geef het boek 4 sterren, juist omdat het zo uniek was. Tuurlijk er zijn verbeter punten en perfect is het niet. Maar de personages zijn goed neergezet, en de gedachte dat dit verhaal jou kan aanspreken op een manier hoe jij het interpreteert, is een uniek concept dat ik geweldig vind.