Recensie // Over wezenloze zielen

 Over wezenloze zielen 

Er was eens… Ergens ver weg, diep in het Zwarte Woud, het dorpje Flüstern. Ooit viel dit dorp onder het toezicht van de mysterieuze graaf van Nebelburg. Niemand van de dorpsbewoners had hem ooit gezien, maar iedereen kende zijn donkere vervallen kasteel dat hoog in de bergen stond. Ondanks de geruchten en enge verhalen, die aan de kinderen werden verteld voor het slapen gaan, wist niemand wat er zich werkelijk afspeelde achter de oude kasteelmuren. Daar in Flüstern, vlakbij de Flüsternsee, woonde een meisje met haren als koren en ogen zo groen als lenteblaadjes. Door haar volk onbegrepen en ongeschikt gevonden voor het huwelijk. Dit meisje zou zonder dat zij het wisten hun levens en dat van de graaf voorgoed veranderen. Haar naam was Sieglinde en dit is haar verhaal…

Personages:

Sieglinde was voor mij een heel fijn hoofdpersonage, ze is alles behalve perfect en dat maakt dat dit heel fijn is om te lezen. Je merkt haar persoonlijke groei in het begin nog nog niet zo heel erg op, maar zodra het verhaal op gang komt en je verder in het verhaal komt begin je toch kleine dingen op te merken die er eerst nog niet waren. Sieglinde is heel goed beschreven waardoor ik haar ook echt voor me zag, ook haar gevoelens en gedachten passen perfect bij dit karakter waardoor je, je in leeft in haar. Een ander karakter dat goed is uitgewerkt, is de graaf. Fantastisch hoe dit beschreven is en vooral de dynamiek tussen Sieglinde en hem is fantastisch. Hoe hij kijkt en zich gedraagt is zo ontzettend goed neergezet. De personages die ik meer had willen zien zijn de zussen en de familie, hier krijg je weinig van mee en dat is jammer. Wat ik ook miste is even wat personages uit het dorp zodat de dorpsdynamiek wat beter wordt neergezet. 

Het verhaal:

Hier had ik in het begin wat moeite mee. De inleiding was op zich goed, maar ik moest zo wennen aan de schrijfstijl waardoor het plezier er een beetje uit ging. Eenmaal gewend ging het prima en zat ik ook zo in het verhaal. De kern is heel goed neergezet, het kwam wat laat op gang maar daar had ik niet zoveel moeite mee. Wat ik vooral heel mooi vond is de mythische aspecten die hierin verweven waren ook echt mooi tot zijn recht komen in het verhaal, het weeft zich heel mooi samen. Het einde was voor mij veel te kort, die had zeker langer mogen duren, niet dat hij slecht was integendeel, maar ik zat zo in het verhaal en ineens was daar de laatste pagina, en was het klaar. Ik had graag meer gewild. 

Waar vooral complimenten naar uit mogen is dat Merel een fantastisch en uniek verhaal heeft neergezet. Het wordt beschreven als een young adult maar in mijn ogen was dit niet altijd zo, op sommige vlakken voelde het meer als een volwassen boek. De duistere kanten hierin zijn zo goed verwerkt en zo goed beschreven dat daar echt complimenten naar toe mogen. 

Het schrijfwerk:

Wat ik al aangaf is dat ik even moest wennen aan de stijl. Ik had het nog niet eerder zo gelezen en dat maakte het dat ik wat moeite had in het begin. Maar als ik nu terug denk, dan past deze oude stijl precies bij het duistere sprookje dat er wordt verteld en dan is dit natuurlijk fantastisch gedaan. Wat me bij Merel heel erg opviel is dat ze heel goed is in het maken van enge gebeurtenissen in het boek die nog altijd leesbaar blijven, ik ben gauw bang en vind gauw iets eng en dat is in dit geval totaal niet zo juist omdat het zo goed is neergezet. Zoals ik al zei, de schrijfstijl en de manier waarop dingen worden uitgelegd passen perfect bij dit duistere sprookje..

Waardering:

Het zou dan ook verassing mogen zijn dat dit boek een hoge waardering krijgt, namelijk 4 sterren het is zo een uniek verhaal met zo een unieke schrijfstijl. Doordat ik er niet zo lekker inkwam is de reden dat het er geen 5 zijn maar verder een heel goed debuut.