De verbannen koningin
Verbannen, krachteloos en nog even sterfelijk als altijd probeert Jude Duarte haar leven weer op te pakken. Als het verraad van Cardan haar één ding heeft geleerd, is het wel dat macht makkelijker te verwerven is dan vast te houden. Maar Jude is allesbehalve van plan zich gewonnen te geven. Als haar tweelingzus Taryn onverwacht op de stoep staat – in levensgevaar en met een afschuwelijk geheim – vormt zich het eerste idee voor een meesterlijk plan om alles te herwinnen wat Cardan haar heeft afgenomen. Om haar zus te redden, zal Jude opnieuw moeten doordringen tot het hof van de elfen en haar gevoelens voor Cardan onder ogen zien. Maar Elfhame is niet meer zoals ze het heeft achtergelaten. Het land balanceert op het randje van oorlog en zodra Jude een stap over de grens zet, raakt ze verstrikt in een bloederig politiek conflict. Terwijl een krachtige vloek wordt ontketend en de spanningen een hoogtepunt bereiken, moet Jude voor eens en voor altijd kiezen tussen haar ambitie en haar hart.
Wat gelijk opvalt is dat het verhaal rustig op gang komt. Waar ik vooral bang voor was, is dat dit een herhaling van deel 2 werd. Hierin stond politiek heel erg centraal en kwam in het tweede deel de boel pas echt op gang. Jude is een personage waar ik gelijk weer affectie naar voelde, je leest hoe ze zich aanpast aan de menselijke wereld. Ik voelde gelijk weer een connectie met haar en wou dan ook dat ze gauw terug naar Elfhame terug ging. Wat gelijk opvalt is dat het boek vol intriges en wendingen zit die je niet ziet aankomen. Jude is een karakter dat een ontwikkeling meemaakt samen met Cardan. Ze beginnen elk apart maar wanneer ze samen zijn komen hun echte gevoelens en karakters naar boven en dat waren mijn favoriete stukjes. Het verhaal zelf sleurde mij gelijk weer terug in Elfhame, en waarin ik in deel 2 er echt even in moest komen had dit deel mij gelijk in zijn macht. Sommige stukken in het verhaal gingen mij te snel, maar na het lezen ben ik daarover na gaan denken en was het eigenlijk ook goed zoals het was, het hielt het tempo er mooi in waardoor je door wilt lezen. Het einde van de serie was voor mij goed, maar een extra hoofdstuk over hoe het 5 jaar later zou zijn was wel goed geweest om het echt af te sluiten.
Schrijfstijl:
Die was weer heerlijk! Holly sleurde mij terug in de wereld en zorgde ervoor dat ik alsmaar door wou lezen zonder te stoppen. De schrijfstijl is verslavend om het zo te zeggen. Daarnaast is hij ook beeldend, en door de prachtige art die in de boeken zitten helpt dat enorm met de voorstelling van de karakters, maar ook de omgeving word fenomenaal beschreven waardoor je een prachtige voorstelling hebt van de gebeurtenissen. Tel daar bij op dat de wendingen en de bondgenootschappen in dit boek goed zijn beschreven en je ze ook niet zag aankomen zorgde dat ervoor dat je een goed visueel beeld hebt bij het personages.
Holly black heeft een schrijfstijl die je meetrekt in haar werelden en ervoor zorgt dat haar personages onder je huid kruipen. Tel daarbij op dat de intriges en wendingen echt goed zijn gedaan in dit boek, zorgt dat ervoor dat het een waardig afscheid is van de serie. Waar ik straks vooral naar uitkijk is haar volgende serie die ook bij de fae is. Ik kan niet anders dan het boek 5 sterren te geven en uit te kijken naar het boek Water.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten