Daigho
In de wereld Ayra wordt magie in evenwicht gehouden door wezens genaamd Wyndrygem. Zij worden eens in de honderd jaar geboren om Ayra te zuiveren van donkere magie. Maar als Wyndrygem Alma verliefd wordt op een kwaadaardige tovenaar, gaat het mis. De jonge Bryana brengt hoop. Alma krijgt een visioen: Bryana zal een zoon krijgen, die weleens Alma's redding kan beteken. Zijn naam is Daigho. Als Daigho zeventien is, wordt zijn vriendin lastiggevallen door een paar jongens. Hij verandert in een wezen met vleermuisvleugels, een gehaat ras in zijn wereld. Daigho vlucht en komt terecht op een compleet andere wereld: de aarde, waar hij zijn menselijke gestalte weer aanneemt en vriendschap sluit met Fay. Maar hoezeer hij ook op haar gesteld is, Daigho wil terug naar huis. Hij wil antwoorden. Waarom verandert hij soms in een monster? Wat is zijn rol in Ayra, waar hij thuishoort en waar een gevangen tovenaar elk moment zijn macht terug kan krijgen? En wanneer komt het moment dat hij voor altijd een monster zal blijven...
Na het lezen van Latoya Morris haar laatst gepubliceerde boek genaamd De Geestenvanger, was ik weg van haar schrijfstijl en wou ik de rest van haar boeken ook uitproberen. Daigho lag nog op mijn te lezen stapel en die lag daar toch echt wel al sinds vorig jaar te wachten zijn vleugels te mogen uitspreidden. Zo gedacht en zo gedaan ik begon vol goede moed aan dit fantasie rijke verhaal. Eenmaal begonnen sloeg de twijfel toch toe. Het ging namelijk erg gemakkelijk allemaal, de vrienden werden zo gemaakt door Daigho en ook Fay accepteert heel snel wat Daigho is. Dit zorgde ervoor mij toe dat het niet gelijk mijn boek was, ik hou namelijk van die spanning en hier werd al gauw duidelijk dat dit een boek zou zijn waar dingen gemakkelijk zouden verlopen.
De inleiding van het boek begon gelijk met spanning en het bouwde zich goed op. Eenmaal op aarde raakte die spanning voor mij weg en zorgde dat ervoor dat ik iets minder plezier in het verhaal vond. De kern had van mij dan ook echt minder lang mogen zijn. Sommige scenes waren naar mijn idee overbodig. Het einde vond ik dan wel weer heel goed neergezet. De spanning kwam goed terug en de uitkomst was ook prima.
Wat ik gelijk merkte is het verschil in het schrijven. Geestenvanger is een nieuwer boek en Daigho een al wat ouder, je merkt dit gelijk. Juist daarom was het zo mooi om dit te lezen om echt goed te kunnen zien hoe Latoya is gegroeid in haar schrijven want dat is 1 ding dat zeker is. Waar Latoya goed in uitblinkt is het ontwikkelen van karakters voor haar personages, in deze twee boeken zitten namelijk niet 1 dezelfde.
Over personages gesproken vond ik Daigho een prima hoofdpersonage, hij maakt een ontwikkeling mee waarin hij zichzelf accepteert en weet waarvoor hij staat. Fay daarentegen was voor mij iets te jong geschreven, ze is zeventien maar haar gedrag is jonger dan dat.
Ik kan niet anders dan het boek 3 sterren geven, omdat ik toch wat miste. Wat ik vooral mooi vond om te zien is de ontwikkeling die Latoya zelf heeft doorgemaakt.
Trigger warnings: Mishandeling, verkrachting, moord. Dit zijn zeker dingen mee rekening te houden alvorens je aan het boek begint, deze worden namelijk niet vermeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten